You are here
فرض کنید می‌خواهید برای کاری یک روزه از تهران به قم سفر کنید و بازگردید. یک مسیر ساده و مستقیم پیش روی شماست و به راحتی می‌توانید از طریق اتوبان تهران-قم به مقصد خود برسید. اما شما انتخاب دیگری هم دارید؛ اینکه از تهران به فیروز کوه بروید، سپس به سمنان، سپس به دامغان، سپس به جندق، سپس به انارک، سپس به نایین، سپس به اصفهان، سپس به کاشان و در نهایت به قم برسید و پس از اتمام کارتان از همین مسیر بازگردید!
• اگر مسیر دوم را انتخاب کنید، شما یک مسیر ۱۸۰۰ کیلومتری و طولانی را بر مسیری ۳۰۰ کیلومتری [مسافت رفت و برگشت از اتوبان قم-تهران] ترجیح داده‌اید و مرتکب کاری تعجب برانگیز شده‌اید!!!
• اما در فضای مجازی امروز کشور و با فراگیر بودن پیام‌رسان‌های خارجی، ما مسیر دوم را برای برقراری ارتباط انتخاب می‌کنیم و در حالی که می‌توانیم کوتاه‌ترین مسیر را برای تبادل اطلاعات طی کنیم ، طولانی ترین راه پیش روی ما قرار می‌گیرد! مثلا برای ارسال یک عکس به دوستتان در بستر #اینستاگرام، این عکس باید هزاران کیلومتر مسیر و چندین سِروِر بین راهی [محل ذخیره‌ی اطلاعات کاربران] در کشورهای مختلف را طی کند تا در سِروِر اینستا در آمریکا بارگذاری شود و دوست شما باید همین مسافت طولانی را طی کند تا بتواند پیام‌تان را از سِروِر اصلی در آمریکا دریافت نماید!!!
• یکی از الزامات شبکه ملی اطلاعات این است که شرکت‌های خارجی برای ادامه فعالیت در فضای مجازی کشور باید:
1- اقدام به اخذ مجوز نمایند.
2- مانند پیام‌رسان‌های داخلی مالیات دهند.
3- در عین حال که ملزم به رعایت قوانین کشور می‌شوند باید چند سِروِر برای ذخیره اطلاعات ایرانیان به داخل ایران بیاورند!!!
• در این صورت نیازی نیست برای ارسال یک پیام ساده که بین فرستنده و گیرنده چند کیلومتر فاصله است و هر دو در ایران هستند، این پیام هزاران کیلومتر برای دانلود و آپلود خود به آمریکا برود و برگردد، چون سِروِر اطلاعات در خود کشور نصب شده و مسیر رفت و آمد اطلاعات بین فرستنده و گیرنده بسیار کوتاه خواهد بود...
• با این تفاسیر باید متوجه شده باشید که خودکفایی در تمام لایه‌های اینترنت حاکمیت، زیرساخت سخت افزاری و نرم افزای، ابزار، خدمات، محتوا که از آن به #شبکه_ملی_اطلاعات تعبیر می‌شود، یعنی یک اینترنتِ؛
1- پرسرعت
2- ارزان
3- امن
4- سالم
5- به‌همراه حفظ روابط بین الملل با شرکت‌های دارنده مجوز فعالیت